Pronuncia, Pronuncia, PRONUNCIA!!

Veel mensen vragen me hoe het met mijn Italiaans gaat. Het gaat de goede kant op. Het is bizar om te ontdekken hoeveel je in twee weken kan leren. Waar ik op de eerste dag net 3 woorden verstond kan in nu al kleine gesprekjes volgen en ook zelf kleine zinnetjes produceren. Fantastisch! Dit heb ik allemaal te danken aan mijn lerares Lorredana.

Vorige week dinsdagochtend moest ik me melden bij mijn school om een instaptest te doen. Wat mij betreft volkomen nutteloos aangezien ik ze zelf ook wel kon vertellen dat ik een ultima beginner was. Maargoed, blijkbaar wilden ze daar zelf ook nog even achter komen. Om eerlijk te zijn ging het al fout bij het maken van de test. Ik zat namelijk samen met twee andere meisjes(dat dan weer wel) in het verkeerde lokaal. Daar begon net een klasje voor ultima beginners. Een joviale Italiaan vroeg de klas: Wie weet er een Italiaans woord?! Vervolgens maakte hij wat grapjes terwijl hij het woord ‘cappucino’ op het bord schreef. Kijk, dit was het niveau waar ik naar zocht. Helaas werden we, toen hij erachter kwam dat we daar illegaal zaten, uit de klas gekickt.

De test bestond uit een schriftelijk en een mondeling gedeelte. Het schriftelijke gedeelte bestond uit een aantal open vragen (in het Italiaans) die ik in het Italiaans moest beantwoorden (ja, lekker!) en heel veel multiple choice vragen met betrekking tot grammatica. Gelukkig mocht je de MP vragen alleen beantwoorden als je het antwoord wist (je mocht niet gokken); dus was ik snel klaar. Voor het mondelinge gedeelte moest ik een gesprekje aangaan met een van de docenten. Het kwam op neer dat hij me in het Italiaans iets vroeg en dat ik ‘sorry’ zei en lief glimlachte. De boodschap kon na mijn idee niet duidelijker: ik wilde zo snel mogelijk weer terug naar die joviale Italiaanse docent met z’n cappucino. Helaas, het mocht niet zo zijn.

Ik werd in klasje in de middag geplaatst van 14:15 tot 17:30 (hierdoor werd ik ook meteen van mijn huisgenootjes gescheiden) en er prijkte een vrouwelijke naam op mijn briefje; ‘Lorredana’. Ik dacht nog bij mezelf; vast zo’n strenge 50+er met een bril…..

’s Middags bleek dat mijn klasje uit zeer internationaal gezelschap bestond; 2 Russen, 1 Slowaak, 1 Spaanse, 1 Franse en natuurlijke Pernille, Julius, Christian en ik. Uiteraard was Lorredana een 50+er met een bril. Ze vroeg eerst onze namen, waar we vandaan kwamen en hoe lang we hier zouden zijn. Antwoorden in het Engels was er uiteraard niet bij. Ik wist niet eens het woord voor ‘week’. Vervolgens vroeg ze me waarom ik Italiaans wilde leren….(ja, hoor eens!). Toen iedereen z’n zegje had gedaan (of niet) zei ze doodleuk; ‘Laten, we beginnen met de verleden tijd’.

Pardon?! Mocht ik niet gewoon beginnen met werkwoorden als ‘hebben’ en ‘zijn’? Of een simpel ‘Come stai?’. Hierbij moet ik misschien even uitleggen dat de les bestaat uit eerst anderhalf uur grammatica en daarna anderhalf uur praten.Gelukkig was ik niet de enige die van zijn/haar stoel viel. Nog geen verleden tijd dan maar. Ook een oefening me het vervoegen van onregelmatige werkwoorden was te hoog gegrepen. De onregelmatige werkwoorden werden daarom ook maar even ‘on-hold’ gezet.Maar Lorredana gaf zich niet zomaar gewonnen. In de eerste anderhalf uur heeft ze de werkwoorden ‘hebben’ en ‘zijn’, alle regelmatige werkwoorden eindigend op –are (parlare), -ere (prendere) en –ire (preferire) en alle lidwoorden (voor de goede orde dat zijn er 13 afhankelijk van het woord waarvoor je het wil gebruiken) er doorheen gejaagd. Of we even op wilden letten.

(Pas later begreep ik dat ik in een soort speedy klasje was gezet voor snelle leerlingen. Normaal doe je er zo’n 4 weken over om van niveau 1 naar 2 te gaan en in het snelle klasje proberen ze het in 2 weken. Ik denk overigens niet dat we dat gaan halen maar als ik in 3 weken op niveau 2 kom vind ik het wel geslaagd.)

Daarnaast werd onze uitspraak even onder handen genomen, want zo meende Lorredana: “Al is je grammatica nog zo goed, als je uitspraak verkeerd is verstaat alsnog geen hond je”. En vooral de uitspraak is een zware dobber. Het is namelijk ontzettend onnatuurlijk om bijvoorbeeld ‘sci’ als ‘sji’, ‘chi’ als ‘kie’ en ‘ci’ als ‘tsjie’ uit te moeten spreken. En dan heb je ook nog de klemtoon. Die ligt in het Italiaans altijd op plekken waar je hem niet verwacht (en schuift bij het vervoegen van werkwoorden zelfs heen en weer!). WTF!

Maar Lorredana is genadeloos. Fout antwoord = fout antwoord, foute uitspraak = fout antwoord, foute klemtoon = fout antwoord. Twee keer fout antwoord = beurt gaat over naar je buurman. Vaak gaat dit gepaard met een verbale tik in de trant van; ‘Non, PRONUNCIA! Lorredana veegt de vloer aan met onze Franse 18-jarige Bambi met haar enorme Franse accent en onze slissende Spaanse advocate. Doe je het daarentegen goed dan krijg je een pluim (‘Molto bene’, ‘Brava’ of ‘Bellissima!’). Het is net puppycursus.

Maar het werpt zijn vruchten af. Ik begin Italiaans te leren. Ik kan kleine simpele zinnetjes maken en ik begrijp steeds meer van wat er gezegd wordt. Dit komt ook omdat ik goed op kan schieten met mijn studiebuddies Pernille en Julius.We spreken namelijk vaak ’s ochtends af om de toerist uit te hangen, te shoppen of in het park te liggen. Vaak ontbijten we dan ‘Italian style’ aan de bar met een cappuccino en een cornetto (croissant). Vervolgens doen we tijdens de lunch ons huiswerk. Na de les belonen we ons harde werken met een gelato en schuiven we ergens in een bar aan voor een aperitivo (wijn en hapjes).

Had ik al gezegd dat het hier echt verschrikkelijk is….;)