Forza Roma!

Met de grootste Noorse AS Roma supporter aan onze zij was er natuurlijk geen ontkomen aan. Pernille en ik moesten naar een wedstrijd van AS Roma en Julius zou ons escorteren. De play-off wedstrijd tussen AS Roma en Bratislava welteverstaan.

Eerst even wat achtergrondinformatie over AS Roma. In Rome ben je ofwel fan van AS Roma in de volksmond ook wel giallorossi (geel-rood) genoemd of Lazio Roma; biancazul (wit-blauw). Meer smaken zijn er niet. AS Roma fans heten ook wel Romanisti. Beide teams spelen in het Stadio Olympico; een voormalig olympisch stadion in het noord-westen van de stad. Maar voetbal in Rome is niet uitsluitend voetbal. Het hangt ook samen met politiek en cultuur. De aanvoerder en halfgod van AS Roma is Francesco Totti. Hij is een geboren en getogen Romein en heeft nooit voor een andere club willen spelen/gespeeld dan AS Roma.

Het boek “Waarom mannen liegen en vrouwen altijd schoenen kopen” geeft een verklaring waarom mannen zich (soms) zo in een sport zoals voetbal kunnen verliezen. Volgens het boek is dit nog een overblijfsel van de oertijd waarin mannen moesten jagen om te overleven. Mannen moesten zich op 1 bewegend object kunnen concentreren, zich in dit object kunnen verplaatsen en uiteraard met het grootste everzwijn thuiskomen. Met dit jachtinstinct kijken mannen ook naar voetbal, aldus het boek.

De hedendaagse jager verplaatst zich in het spel, de spelers en de bal (gek genoeg nooit in de scheidsrechter). Hierdoor wordt het spel en de drang om te winnen een soort van persoonlijke realiteit. Goed getrainde voetbalfans schijnen daadwerkelijk te zijn zenuwachtig voor een wedstrijd, voelen zelf pijn bij een vuile overtreding, schelden de scheidsrechter uit en moeten huilen bij een enorm verlies. Bij gebreke van een dergelijk jachtinstinct blijft voetbal voor vrouwen vaak ‘gewoon een spelletje….’. (vrouwen die zich meer willen verdiepen in het wezen van een enorme voetbalfan kunnen ook het boek “Fever Pitch” van Nick Hornby lezen).

Het boek ‘Waarom mannen….’ heeft voor vrouwen met een dergelijk fanatieke man (slechts) twee oplossingen. Buigen of barsten. Ofwel; meegaan of de vrije tijd gebruiken voor een eigen hobby. Pernille en ik kozen voor buigen. Ik denk overigens dat de Italianen zelf ook het bovenstaande boek hebben gelezen omdat dames voor een voetbalkaartje halve prijzen betalen (EUR 16!).

Voor Pernille was het de eerste keer (voor de goede orde had Julius met haar daarom de avond ervoor met wijnglazen, pen en papier de buitenspelregels nog even doorgenomen). We hadden het getroffen. Het stadion (althans het AS Roma gedeelte) zat tjokvol. Tutti Roma was uitgelopen om deze play-off wedstrijd te zien. Julius had voor de gelegenheid zijn mooiste AS Roma polo aangetrokken, ik mijn meest sportieve outfit en Pernille haar mooiste jurkje (mocht het tegenvallen hadden die Italianen toch nog iets om naar te kijken).

De wedstrijd zelf was een grote belevenis. Je kunt veel van die Italianen zeggen maar ze we weten wel hoe ze ergens de stemming in moeten krijgen. Ik heb genoten. Het begon al voor de wedstrijd. Een dolle Italiaanse voice-over a la Gaston Starrenveld introduceerde de pareltjes van club met verve. Gaston schreeuwde de voornaam van een speler waarna het ganse stadion zijn achternaam scandeerde. Denk je eens in; een rij met Italiaanse 50+ers (en Julius) die om hun held roepen alsof het Jan Klaassen bij de poppenkastshow om de hoek is. Bij Totti schoot natuurlijk het hele stadion uit z’n panty. Fantastisch! Vervolgens mocht iedereen zijn sjaal ter hand nemen en meedeinen en zingen met het clublied.

De eerste helft van de wedstrijd verliep vrij voorspoedig. Iedereen was voorzien van water en bier, er werd gezongen, Pernille en ik schoten wat foto’s en de rij met 50+ers (en Julius) pruttelde gezellig over wat er gebeurde op het veld. Na 11 minuten werd er vanuit de eerste corner door AS Roma meteen gescoord. Pernille en ik gilden van blijdschap (maar ook omdat we schrokken van onze rij met 50+ers (en Julius) die volledig uit z’n plaat ging). We zaten gebeiteld.

In de rust wilde ik even gebruik maken van het enige voordeel dat je als vrouw hebt bij een voetbalwedstrijd; de toiletten. Met een enorm mannen overschot kun je namelijk (in tegenstelling tot andere grootschalige evenementen) bij voetbalwedstrijden meestal heerlijk rustig je neus poederen. Niks geen files voor de wc’s of make-up party’s bij de spiegels. Niet in Rome. Dat komt (gek genoeg) niet door het grote aantal vrouwen, maar door het grote aantal (zeer jonge) kinderen. Klaarblijkelijk is het in Rome de bedoeling dat kinderen in een zo’n vroeg mogelijk stadium fan worden. Zodra je kan lopen ga je mee. Het resultaat was dus dat ik mooi met tien poepluiers in de rij stond! Weg voordeel.

In de tweede helft werd het spannend. Er moest nog 1 keer gescoord worden om verzekerd te zijn van de volgende ronde. Het hele stadion wachtte op een doelpunt. Een doelpunt dat maar niet kwam. Je voelde stemming veranderen. Onze rij met 50+ ers (en Julius) dat zich als goedgetrainde fans en masse in de bal verplaatste veranderde in een rijtje ‘Grumpy Old Men’ van de Muppits. Er ging een constante stroom van gemopper richting het veld. Helaas zonder resultaat en de stemming werd grimmiger. Dit resulteerde erin dat ons rijtje Grumpy Old Men (en Julius) letterlijk op scherp kwam te staan. Bij fouten, overtredingen of rare beslissingen van de scheidsrechter ontplofte er beurtelings een rood aangelopen Italiaan (of Julius). Hierbij werd met grote armbewegingen een scheldkanonnade richting het veld afgevuurd. Mijn Italiaanse vocabulaire groeide met de minuut. Toen vervolgens de trainer het gore lef had om Totti (de halfgod zelf) te wisselen was natuurlijk het hek van de dam. Het was wachten op een doelpunt van de tegenstander. Die kwam ongeveer 10 minuten voor tijd. Wat een domper. Ons rijtje Grumpy Old Men (en Julius) veranderde a la minute in een rijtje verwaarloosde treurende bejaarden. Geen Europees voetbal. Dat was even slikken.

Na het fluitsignaal gaven Pernille en ik Julius even de ruimte om dit verlies te verwerken. Je kunt op zo’n moment natuurlijk niet roepen dat je het echt heel leuk hebt gehad en dat voetbal alleen maar een spelletje is…..